Беларуская

існаваць

Дзеяслоў.

Корань: --.

IPA: []

Быць у наяўнасці; мецца. ◆ Перастаць існаваць. ◆ Гэта была самая найкарацейшая сцежка, каб прайсці лес, і існавала яна тут здаўн[а]. (Чорны). ◆ Ігнась пачаў заўважаць, што між Лявонам і Довідам існуе нейкая непрыкметная сувязь, якую яны абодва ўтойваюць ад хатніх. (Чарнышэвіч). // Служыць для якой-небудзь мэты. ◆ Правілы існуюць для таго, каб іх выконвалі.
Быць жывым; жыць (у 1 значэнні). ◆ — Жывеш? — Як бачыш, рухаюся, існую. А ты? — Дыхаю. Значыцца, таксама існую... (Лынькоў). // чым і на што. Здабываць сродкі для жыцця якім-н. чынам. ◆ Існаваць на сродкі бацькоў. // Жыць няпоўным жыццём, без радасці, без задавальнення. ◆ Калі бяссоннымі начамі Ля вокан сцежак не таптаў, — Хоць ты і быў тут, поруч з намі, Ты ўсё ж не жыў, а — існаваў. (Рудкоўскі).

Блізкае радство

Паходзіць ад ??