вуліца
Беларуская[правіць]
Марфалагічныя і сінтаксічныя уласцівасці[правіць]
ву́-лі-ца
Назоўнік, жаночы род, неадушаўлёны.
Корань: -вуліц-; канчатак: -а.
Вымаўленне[правіць]
IPA: []
Семантычныя уласцівасці[правіць]
Значэнне[правіць]
- у населеных пунктах: два рады дамоў і прастора паміж імі для праходу і праезду, а таксама сама гэта прастора ◆ Шырокая вуліца. Галоўная вуліца горада. Апынуцца на вуліцы. Выкінуць на вуліцу. На пажар збеглася ўся вуліца. Будзе і на нашай вуліцы свята. Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы : больш за 65 000 слоў / уклад. : І.Л. Капылоў [і інш.] ; пад рэд. І.Л. Капылова. — Мінск : Беларуская Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 2016. — С. 150. — 968 с.
- месца пад адкрытым небам у процілегласць памяшканню ◆ На вуліцы такая відната.
- перан. асяроддзе, якое сваёй некультурнасцю, нявыхаванасцю дрэнна ўплывае на каго-н. ◆ Дрэнны ўплыў вуліцы.
Сінонімы[правіць]
Антонімы[правіць]
Гіперонімы[правіць]
Гіпонімы[правіць]
Халонімы[правіць]
Роднасныя словы[правіць]
| Блізкае радство | |
| |
Устойлівыя словазлучэнні і фразеалагізмы[правіць]
Этымалогія[правіць]
Паходзіць ад ??
Пераклад[правіць]
|
|