корань
Беларуская[правіць]
Марфалагічныя і сінтаксічныя уласцівасці[правіць]
ко́-рань
Назоўнік, мужчынскі род, неадушаўлёны.
Корань: --.
Вымаўленне[правіць]
IPA: []
Семантычныя уласцівасці[правіць]
Значэнне[правіць]
- падземная частка расліны, пры дапамозе якой яна замацоўваецца ў зямлі і атрымлівае пажыўныя рэчывы ◆ Выкапаць куст з коранем. Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы : больш за 65 000 слоў / уклад. : І.Л. Капылоў [і інш.] ; пад рэд. І.Л. Капылова. — Мінск : Беларуская Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 2016. — С. 372. — 968 с.
- частка зуба, ногця, воласа і пад., якая знаходзіцца ў целе ◆ Корань зуба.
- перан. пачатак, аснова чаго-н. ◆ Корань зла.
- у граматыцы: асноўная частка слова без суфікса і прыстаўкі ◆ Правільна вызначыць корань слова.
- у матэматыцы: лік, які пры ўзвядзенні ў пэўную ступень дае дадзены лік ◆ Квадратны корань. Здабыць корань.
Сінонімы[правіць]
Антонімы[правіць]
Гіперонімы[правіць]
Гіпонімы[правіць]
Халонімы[правіць]
Роднасныя словы[правіць]
| Блізкае радство | |
| |
Устойлівыя словазлучэнні і фразеалагізмы[правіць]
Этымалогія[правіць]
Паходзіць ад ??