корань
Беларуская
[правіць]Марфалагічныя і сінтаксічныя уласцівасці
[правіць]ко́-рань
Назоўнік, мужчынскі род, неадушаўлёны.
Корань: --.
Вымаўленне
[правіць]IPA: []
Семантычныя уласцівасці
[правіць]Значэнне
[правіць]- падземная частка расліны, пры дапамозе якой яна замацоўваецца ў зямлі і атрымлівае пажыўныя рэчывы ◆ Выкапаць куст з коранем. Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы : больш за 65 000 слоў / уклад. : І.Л. Капылоў [і інш.] ; пад рэд. І.Л. Капылова. — Мінск : Беларуская Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 2016. — С. 372. — 968 с.
- частка зуба, ногця, воласа і пад., якая знаходзіцца ў целе ◆ Корань зуба.
- перан. пачатак, аснова чаго-н. ◆ Корань зла.
- у граматыцы: асноўная частка слова без суфікса і прыстаўкі ◆ Правільна вызначыць корань слова.
- у матэматыцы: лік, які пры ўзвядзенні ў пэўную ступень дае дадзены лік ◆ Квадратны корань. Здабыць корань.
Сінонімы
[правіць]Антонімы
[правіць]Гіперонімы
[правіць]Гіпонімы
[правіць]Халонімы
[правіць]Роднасныя словы
[правіць]| Блізкае радство | |
| |
Устойлівыя словазлучэнні і фразеалагізмы
[правіць]Этымалогія
[правіць]Паходзіць ад ??